بررسی موارد مصرف ایمونوگلوبولین داخل وریدی و عوارض ناشی از آن در بابل طی سال های 83-1378

سابقه و هدف: ایمونوگلوبولین داخل وریدی برای درمان افرادی که قادر به تولید آنتیبادی نیستند و بیماریهای خود ایمنی مورد استفاده قرار میگیرد. تزریق ایمونوگلوبولین داخل وریدی ندرتاً همراه با واکنشهای نامطلوب میباشد که بیشتر تحت تاثیر سرعت تزریق میباشد. این مطالعه با هدف تعیین اندیکاسیون‌ها و عوارض ناشی از مصرف ایمونوگلوبولین داخل وریدی انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه توصیفی- تحلیلی بر روی 265 بیمار بستری شده نیازمند تزریق ایمونوگلوبولین داخل وریدی دربیمارستان اطفال امیرکلا از مهرماه 78 لغایت خرداد 1383 انجام شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد و برای مقایسه عوارض دارو براساس سن و سرعت تزریق در دو جنس از تست t و chi-square و fisher exact استفاده گردید.یافته ها: در این مطالعه 265 بیمار با 871 تزریق شرکت داشتند که 131 نفر (4/49%) مذکر و 134 نفر (6/50%) مونث بودند. 2 بیمار (7/0%) دچار آنمی همولیتیک اتوایمیون، 1 نفر (3/0%) آتاکسی تلانژکتازی، 9 بیمار (4/3%) تشنج مقاوم به درمان، 2 بیمار (7/0%) سندرم گین‌باره، 83 بیمار (3/31%) پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایمیون، 46 بیمار (3/17%) کاوازاکی، 51 بیمار (2/19%) نقص ایمنی، 72 بیمار (1/27%) نوزادان نارس بودند. در بین افراد مورد مطالعه 17 تزریق (95/1%) دچار عارضه شدند که در 14 بیمار (5/82%) خفیف، در 2 بیمار (7/11%) متوسط و در یک بیمار (8/5%) شدید بوده است. ایجاد عوارض در دو جنس یکسان بود اما با سرعت تزریق ارتباط معنی دار داشت(05/0>p).نتیجه گیری: شایعترین علت مصرف ایمونوگلوبولین داخل وریدی پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایمیون است و ایجاد عوارضی که اکثرا خفیف بودند با سرعت تجویز دارو ارتباط داشتند.